این شب ها
این شب ها
چشم های من خسته است
گاهی اشک ، گاهی انتظار
این سهم چشم های من است
+ نوشته شده در سه شنبه بیست و پنجم فروردین ۱۳۸۸ ساعت 4:30 توسط هديه
|
دارد چه بر سرم می آید ؟چشمانم را بسته ام و گذاشته ام ثانیه ها لحظه هایم را اعدام کنند.
کم آورده امنا توان شده ام در برابر روزها خسته تر از آنم حرفی بزنم، یا گاهی داد، تا شاید کمی سبک شوم!تنهاییم هر روز پر رنگتر می شودنمی دانم باید خوشحال باشم یا ناراحت !؟اینجا کسی نیست برای حرف زدن یا حتی اگر کسی هم باشدحرفهای من از جنس دیگری است کسی چیزی نمی فهمد از آن!
ولی ولی دلم می خواست کسی بود و می فهمید تنهایی چه دردی دارد.دستانم را در هوا رها می کنم ولی نیستی نیستی تا آنها را بگیری نیستی تا باورم شود هنوز هم هستم چه سخت می گذرد بر من...چه دردی می کشندمن به خودم و احساساتم خیانت کرده امآنها توان اینهمه سختی را نداشتنددردم می آیدمن درد داردهی من، می بینی دیگر تو را هم برای خودم ندارم چقدر تنهایم ،ولی آخر دوست داشتن تو چیز دیگری است
+ نوشته شده در چهارشنبه نوزدهم فروردین ۱۳۸۸ ساعت 2:9 توسط هديه
|
آرزو
دست هایم به آرزوهایم نمی رسند
آرزوهایم بسیار دورند
ولی درخت سبز صبرم می گوید
امیدی هست ، خدایی هست
این بار برای رسیدن به آرزوهایم
یک صندلی زیرپایم می گذارم
شاید این بار
دستم به آرزوهایم برسد.
+ نوشته شده در پنجشنبه سیزدهم فروردین ۱۳۸۸ ساعت 3:56 توسط هديه
|
نوروز است
عید است ، نوروز زایش ، سالگرد بهار
طبیعت مرده باز زنده گشته
و من هنوز زنده ام در حسرت مرگ
یخ کوهستان ها آب گشته اند
اما قلب من هر روز سردتر می شود
همه خوشحالند پس چرا من غمگین ترینم
کاش در آتش چهارشنبه سوری می سوختم
تا به سال جدید نرسم و خجالت نکشم
از این که من هنوز بهاری نشده ام
راست می گویند زمستان می رود
و سیاهی اش به ذغال می ماند
چه کنم که بی تو ای عشق یارای بهاری گشتنم نیست
نوروز، عید باستانی و ۸۸ ، سال عشق را به شما عزیزان تبریک می گویم
بمانید تا ابد پاینده ، ما در کنارتانیم
+ نوشته شده در یکشنبه دوم فروردین ۱۳۸۸ ساعت 3:34 توسط امير
|
بعضي وقتها آدم خسته ميشه از اينکه توي روز ، بايد اونجوري باشه که ديگران ميخوان ، که بهش گير ندن ، به خاطر اونها بخنده ، به خاطر اونها خودش رو ناراحت نشون بده ؛ کاش اونهايي که اين انتظارا رو ازش دارن براش مهم بودن ، اون موقع لااقل بدون اينکه خسته بشه از اين وضع اين کار رو ميکرد ... ولي وقتي آدم افتاده باشه بين يه سري نارفيق - که فقط تا وقتي لازمت دارن باهات مي مونن - دلش ميگيره و وقتي که ديگه شب ميشه ... خودش مي مونه و خودش ... ديگه کسي باقي نمي مونه که آدم بخواد به خاطرش فرد ديگه اي باشه ... تو بعضي از اين مواقع ، ميشه که عزيزترين کس آدم ، عشق آدم ، پيشش نباشه ، که آدم حرفاشو بهش بزنه و خالي بشه ؛ تو اين جور وقتا بهترين کار اينه که آدم پناه بياره به خونه اي که شايد کوچيک و ناپايدار ، ولي خودش براي خودش ساخته ... اين وضع منه ... وقتي دلم ميگيره ، هميشه سعي ميکنم با کسي که از ته دلم دوستش دارم و واسم تو دنيا دومي نداره درد دل کنم ؛ ولي وقتايي که اون نيست ، نميشه نشست و به ديوار گفت ... لااقل ميشه اينجا نوشت ... که شايد يه رهگذري هم بياد و بخونه و بره ... که شايد شنيده بشه حرفي که اگه تو سينه بمونه آدم رو ميخوره ...